شبی که صبح شهادت در انتظار تو بود           جهان، مسـخّـر روح  بزرگوار تو بود

لهیب تشنگی ات، روح دشت را می سوخت           فرات موج زنان گرچه در کنار تو بود

به رزم، قصد فنای جهان، گرت می بود           نه آسمان، نه زمین، مردِ کارزار تو بود

اگر شـجـاعـت و ایـثـار، جـاودانـی شد           ز خون پـاکِ دلـیران جان نـثار تو بـود

به جای مـانـد اگر نامی ازجـوانـمردی           ز پـایــمـردی یــاران نــام دار تـو بـود

به پـیـشـواز اجـل آن چـنان کـمر بـستی           که مرگ، مضطرب از طفل شیرخوار تو بود

شُکـوه نـام بـلند تـو، جاودان بـاقی است           که سربـلـندی و آزادگی، شعـار تو بود

به روی دست تو پَرپَر شد از خدنگ ستم           گـلی کـه از چمـن حُسن، یادگار تو بود

اگرچه گلشنت ای باغبان به غارت رفت           خـزانِ بـاغِ تـو، آغـازِ نـوبهـارِ تـو بود

درخـت عـدل و مروّت کـه آبـیاری شد           رهـیـن مـنّـت شـمـشـیـر آبـدار تـو بـود

به جزدل تو که بود از وصال، خرّم و شاد           جهان و هرچه در او بود، سوگوار تو بود

به غـیرِ داغ محبـّت به دل نـبـود تو را           اگرچـه سـیـنۀ هـر لالـه داغـدار تو بود

ز کاروان تو خاکـستـری به جای نماند           هـنـوز دیـده یـثرب در انـتـظـار تو بود